-ಎನ್ ಚಿನ್ನಸ್ವಾಮಿ ಸೋಸಲೆ
12ನೇ ಶತಮಾನದಲ್ಲಿಯೇ ಬಸವಣ್ಣ – ಅಲ್ಲಮಪ್ರಭು ಅಕ್ಕಮಹಾದೇವಿ ಹಾಗೂ ನೆಲಮೂಲ ಜನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸಿದ ಶರಣ -ಶರಣೆಯರು ಬರೆದ ವಚನಗಳನ್ನು , ದಾಸರು ಹೇಳಿದ ಧರ್ಮ- ಸಮಾಜ ಹಾಗೂ ಇವುಗಳ ಒಳಗೆ ಸಿಲುಕಿ ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ಜನರ ಕುರಿತು ಬರೆದ ಕೀರ್ತನೆಗಳು , ಸೂಫಿ- ಸಂತರು (ಶಿಶುನಾಳರು) ಹೇಳಿದ ಹಾಗೂ ಬರೆದ ಮನುಷ್ಯ ಜೀವನದ ಬದುಕಿನ ವಿವಿಧ ಮಜಲುಗಳ ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸಿದ ಒಡಲಾಳದ ಪದಪುಂಜಗಳ ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತದ ವಾರಸುದಾರರು ಕೇವಲ ತಾವು ಪಾರಂಪರಿಕವಾಗಿ ದೇವರ ಮುಂದೆ ಹೇಳಿಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಶಾಸ್ತ್ರಬದ್ದ ಸಂಗೀತದ ಮೂಲಕ ವಿವಿಧ ಮಜಲುಗಳಲ್ಲಿ ಹೇಳಿ ಜಾತಿ – ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ತಾವು ಪುರಾಣದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಸೃಷ್ಟಿ ಮಾಡಿ ದೇವರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಪ್ರಖ್ಯಾತಿಯನ್ನೇ ಪಡೆದರು. ಸಾಹಿತ್ಯ
ಇಂತಹ ನೆಲಮೂಲ ಚಿಂತಕರು ಬರೆದ ಮನಮುಟ್ಟುವ ವಚನದ ಪದಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ದೇಶಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದ – ಈ ದೇಶವನ್ನು ಎಂದೆಂದಿಗೂ ನಮ್ಮದೆಂದು ಭಾವಿಸದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಜನರು ತಾವೇ ಶಾಸ್ತ್ರಬದ್ಧವಾಗಿ ನಿರ್ಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಸಂಗೀತದ ಪ್ರಕಾರಗಳಾದ ಹಿಂದುಸ್ತಾನಿ – ಕರ್ನಾಟಕ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತದ ವಿವಿಧ ಭಂಗಿಗಳ ಪ್ರಕಾರದ ಮೂಲಕ ತಮ್ಮ ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಶಾಸ್ತ್ರಬುದ್ಧ ಹಾಡುಗಾರಿಕೆಯ ಮೂಲಕವೇ ಪ್ರಖ್ಯಾತರಾದರೆ ಹೊರತು – ಇವರ ಹಾಡಿಗೆ ಮೂಲ ಸರಕನ್ನು ನೀಡಿದವರು ಜಾತಿಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ( ಬರೆದವರು) ಫೇಮಸ್ ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕೆ ವಚನ ಹಾಗೂ ಕೀರ್ತನೆಗಳನ್ನು ಬರೆದವರು ಪ್ರತಿಪಾದನೆ ಮಾಡಿದ ಧರ್ಮ ಹಾಗೂ ಅವರ ನೆಲಮೂಲ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಜಾತಿಯೇ ಕಾರಣ. ಸಾಹಿತ್ಯ
ಭಾರತದ ಜನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ವಿಸ್ತೃತವಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಿ ಬರೆದ ಈ ನೆಲದ ಜನರ ಬೆವರಿನ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ – ಈ ನೆಲದ ಜನರ ಬದುಕು ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕಿಂಚಿತ್ತು ಗ್ರಹಿಸದೆ ದೇವರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ತೀರ್ಥದ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ರಾಗವನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ತಮಗೆ ತಿಳಿದಿರುವ ರಾಗದಲ್ಲಿ ಶಾಸ್ತ್ರ ಬದ್ಧವಾಗಿ ಹಾಡಿ ಭಾರತರತ್ನವೂ ಆದರೂ. ಪದ್ಮಶ್ರೀ, ಪದ್ಮಭೂಷಣ, ಪದ್ಮವಿಭೂಷಣರೂ ಆದರು. ಆಕಾಶವಾಣಿ ಹಾಗೂ ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಹಾಡಿ ನೋಡುಗರ ಹಾಗೂ ಕೇಳುವರ ಮನ ಹಾಗೂ ಮನೆಗಳಿಗೆ ತಲುಪಿದರು. ಆದರೆ ಬರೆದವರ್ಯಾರಿಗೂ ಈ ಗೌರವ ದೊರಕಲೆ ಇಲ್ಲ. ಸಾಹಿತ್ಯ
ನೆಲದ ಜನರು ತನ್ನ ಜನರಿಗಾಗಿ ಬರೆದ ವಚನ ಹಾಗೂ ಕೀರ್ತನೆಗಳು ಕಾಲದಿಂದ ಕಾಲಕ್ಕೆ – ಪ್ರದೇಶದಿಂದ ಪ್ರದೇಶಕ್ಕೆ ಹಾಗೂ ಜನರಿಂದ ಜನರಿಗೆ ಉಳಿದುಕೊಂಡು ಬಂದು ಜನರ ಅಥವಾ ಜನಪದ ಹಾಗೂ ಆದರ್ಶ ಬದುಕಿನ ಗೀತೆಗಳಾಗಿ ಉಳಿದಿವೆ. ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಸಂಗೀತ ಪರಿಕರಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಂಡು ರತ್ರಾನುರಾತ್ರಿ ವರೆಗೂ ಹಾಡುವ ಈ ಪದಗಳ ಹಾಡುಗಾರರಿಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಗೌರವ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೇ. ಸಂವಿಧಾನ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಕಾನೂನು ಬದ್ಧವಾಗಿ ದೊರಕಿರುವ ಸೌಲಭ್ಯಗಳ ನಡುವೆ ದಲಿತರು ಹೇಗೆ ಇನ್ನೂ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಸಂಕೋಲೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದಾರೆಯೋ ಅದೇ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಇವರ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಕೊಡುಗೆಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಶಸ್ತಿಗಳು ಸಿಲುಕಿವೆ.
ಸ್ವತಂತ್ರ ಪೂರ್ವದಲ್ಲಿ ಶೂದ್ರರು ಹಾಗೂ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರು ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು ಕಲಿಯಬಾರದು ಎಂಬ ನಿಯಮವಿತ್ತು. ದೇವಾನುದೇವತೆಗಳ ಕುರಿತು ಇರುವ ಸಂಸ್ಕೃತದ ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದರೆ ಅವನ ನಾಲಿಗೆಯನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಬೇಕು ಹಾಗೂ ಇವುಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ಕಿವಿಗೆ ಕಾಯಿಸಿದ ಸೀಸದ ಲಾವವನ್ನು ಹಾಕಿ ಅವನನ್ನು ಜೀವನಪೂರ್ತಿ ಕಿವುಡನನ್ನಾಗಿಸಬೇಕು ಎಂಬ ನಿಯಮ ಇದ್ದ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿಯೇ – ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಕಲಿಯಬಾರದು – ಕೇಳಬಾರದು ಹಾಗೂ ಹಾಡಬಾರದು ಎಂಬ ನಿಯಮವೂ ಇತ್ತು . ಅಂದರೆ ಕ್ರಿಸ್ತಪೂರ್ವದಿಂದಲೂ ಕಾಲಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಾಧನೆಗಾಗಿ ಮಾತ್ರ ಎಂತದ್ದೇ ರೀತಿಯ ಬದಲಾಗುವ ಗುಣ ಹೊಂದಿರುವ ಸ್ವಾರ್ಥ ಸಾಧನೆಯ ಜನ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದವರು. ತಮ್ಮ ಬದುಕಿಗೆ ದೇವರು ಹಾಗೂ ದೇವರು ಲೇಪಿತ ಪುರಾಣ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಧರ್ಮವನ್ನು ಮೇಟಿಯನ್ನಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಈ ಭಾರತದ ನೆಲೆದೊಂದಿಗೆ ಯಾವುದೇ ರೀತಿಯ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಸಂಬಂಧ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳದೆ ಬದುಕಿ ಮೆರೆದರು. ಇಂದಿಗೂ ಮೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಸಾಹಿತ್ಯ
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: ಗಣತಂತ್ರದ ಆಶಯವೂ ಪ್ರಜಾತಂತ್ರದ ಅಡಿಪಾಯವೂ
ಈ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಷ್ಠತೆಯ ಬದುಕನ್ನು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಆಗಮಿಸಿದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಉಜ್ವಲವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡ ಜನವರ್ಗ – ತಾವೇ ರೂಪಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆ ಹಾಗೂ ದೇವರ ವಾರಸುದಾರಿಕೆಯನ್ನು ನಮ್ಮ ಸ್ವತ್ತು ಎಂದು ಹೇಳಿಕೊಂಡಿದ್ದವರು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬದುಕಲು ಆಗಮಿಸಿ ಇಲ್ಲಿ ಭದ್ರ ಆಳ್ವಿಕೆಯನ್ನು ನೆಲೆಗೊಂಡ ನಂತರ ಅವರ ಸಹಕಾರ ಹಾಗೂ ಅವರ ಮೂಲಕ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಅಸ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಕಂಡುಕೊಳ್ಳಲು ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನೇ ಬದಿಗೆ ಸರಿಸಿ ಅವರ ಹಾಗೆಯೇ ವಿದೇಶದಿಂದ ಭಾರತಕ್ಕೆ ಬಂದ ವಿದೇಶೀಯರ ಭಾಷೆ “ಇಂಗ್ಲಿಷ್” ಕಲಿತುಕೊಂಡು ದೇಶ ಹಾಗೂ ವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಉನ್ನತ ಉನ್ನತ ಹುದ್ದೆಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಮುಂದಾಗಿ ಜಯವನ್ನು ಗಳಿಸಿದರು. ಸಾಹಿತ್ಯ
ಈ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಸಂಸ್ಕೃತ ಒಂದು ಬಳಕೆಯ ವಸ್ತುವಾಯಿತೆ ಹೊರತು ಭಾವನಾತ್ಮಕ ವಸ್ತು ಆಗಲೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ತಮಗೆ ಭಾವನಾತ್ಮಕ ಇಲ್ಲದ ಈ ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ತಮ್ಮ ಸ್ವಾರ್ಥಕ್ಕಾಗಿ ಅವರೇ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಪಾರಂಪರಿಕ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳನ್ನು ಧಿಕ್ಕರಿಸಿ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯುವ ಸಮಸ್ತ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೂ ವಿಶೇಷವಾಗಿ “ಅವರೇ ಕರೆದಿರುವ ‘ನೀವು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯರು’ ಎನ್ನುವ ಜನ ವರ್ಗ” ದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಬಲವಂತದಿಂದ ಒಂದು ಐಚ್ಚಿಕ ವಿಷಯವನ್ನಾಗಿ ಅಳವಡಿಸಿ ಇವರ ಮೂಲಕವೇ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾರ್ಥದ ಸಂಸ್ಕೃತವನ್ನು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಜೀವಂತವಾಗಿರಿಸಲು ಮುಂದಾದರು . ವಿಶೇಷವೇನೆಂದರೆ, ತಮ್ಮ ಧರ್ಮ ಸ್ಥಾಪನೆಗೆ ಇವರನ್ನೇ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಸಹ ವಿಪರ್ಯಾಸ.
ಮುಂದುವರೆದಂತೆ , ಈ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿಯೇ ಭಾರತದ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತ ಇವತ್ತಿನ ಸಿನಿಮಾ ಸಂಗೀತದ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ( ಸಿನಿಮಾ ಸಂಗೀತದ ಬಹುಪಾಲು ವಾರಸುದಾರರು ಸಹ ಇವರೇ ) ಒಂದಷ್ಟು ತನ್ನ ಮೌಲ್ಯವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ ಅಥವಾ ಬದಲಾವಣೆಯನ್ನು ಬಯಸಿದಾಗ ಇದರ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸಹ ಶೂದ್ರ ಜನ ವರ್ಗಕ್ಕೆ ಬಳುವಳಿ ನೀಡಿ “ನಾವು ತುಂಬಾ ಮುಂದುವರಿದಿದ್ದೇವೆ – ನಮ್ಮ ಹಳೆಯ ಚಾಕರಿಯನ್ನು ನೀವು ಮಾಡಿ” ಎಂದು ದೇವರ ಆಜ್ಞೆ ಹೊರಡಿಸಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಉಳಿಸಲು ಮತ್ತೆ ಈ ನೆಲದ ಬೆವರಿನ ಜನರನ್ನೇ ಬಳಸಿಕೊಂಡರು. ಸಾಹಿತ್ಯ
ಇಂತಹ ಮರ್ಮವನ್ನು ಅರಿಯದ ಬಸವಣ್ಣ ಹಾಗೂ ಶರಣರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಸ್ಥಾಪಿತಗೊಂಡ ಕೆಲವು ಲಿಂಗಾಯತ ಮಠಗಳು ಇಂತಹ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಉಳಿಸಿದವು – ಬೆಳೆಸಿದವು. ಆದರೆ ದಲಿತರು ಸಂಸ್ಕೃತ ಕಲಿತು ಪಂಡಿತರಾದರೂ – ಓದಿ ಸಂಗೀತ ವಿದ್ವಾಂಸರಾದರೂ – ಸಂಗೀತ ಆಡಿ ವಿಶ್ವವಿಖ್ಯಾತ ಗಾಯಕರಾದರೂ ಸಂಸ್ಕೃತ ಹಾಗೂ ಸಂಗೀತದ ” ಪೇಟೆಂಟ್ ” ಅನ್ನು ಮಾತ್ರ ವೈದಿಕರದೇ ಆಗಿರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅವರಿಂದ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ- ಏಕೆಂದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಅಡ್ಡಿಯಾಗಿರುವುದು ಅವರಲ್ಲ ಬದಲಿಗೆ ಅವರು ರೂಪಿಸಿರುವ ದೇವರು. ಈ ಹಿನ್ನಲೆಗಿಂತ ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಕೊಡುವುದೋ ಇಲ್ಲ.
ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನ ಎರಡುವರೆ ಸಾವಿರ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ದಾಖಲಾಗುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ನಮ್ಮದು. ನಮ್ಮ ಮಾತೃಭಾಷೆ ಕನ್ನಡ. ಇಂತಹ ನಮ್ಮ ಅವಿಭಾಜ್ಯ ಅಂಗವೇ ಆಗಿರುವ ನಮ್ಮ ಪಾರಂಪರಿಕ ಭಾಷೆಯ ಪೇಂಟೆಡ್ ಅನ್ನು ನಾವು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದರ ವಾರಸುದಾರರಾದ ನಮಗೆ ಈ ಇದರ ಅವಶ್ಯಕತೆಯೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಈ ಭಾಷೆಯ ವಾರಸುದಾರರಲ್ಲದವರು ತಮ್ಮ ಐಡೆಂಟಿಟಿಗಾಗಿ ಸಂಸ್ಕೃತ ನಿಶ್ಚಿತ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯ ಪೇಂಟೆಂಟ್ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಪ್ರತಿ ಹಂತದಲ್ಲಿಯೂ ಮುಂದಾಗುತ್ತಿರುವುದು ದುರಂತ. ಕನ್ನಡ – ಕನ್ನಡಿಗ- ಕರ್ನಾಟಕದವರ ಇಂತಹ ಪ್ರೀತಿಪೂರ್ವಕ ಗೌರವದ ಆತಿತ್ಯ ಭಾವನೆಯನ್ನು ತಿಳಿದೆ ಸಾಂಪ್ರದಾಯ ವಾದಿಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತ – ಸಂಗೀತದ ಜೊತೆಗೆ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಸಹ ತಮ್ಮ ಪೇಟೆಂಟ್ ಆಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಮುಂದಾಗುತ್ತಿರುವುದು ಅಬೌಧಿಕತೆಯ ಸಂಕೇತವಾಗಿದೆ .
ಇದು ತಮ್ಮ ಉಜ್ವಲ ಬದುಕಿಗಾಗಿ ತೀರ್ಥವನ್ನು ( ಧರ್ಮವನ್ನು) ಸಂಕೇತವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ತಾತ್ಕಾಲಿಕವಾಗಿ ಜಯ ಗಳಿಸಲು ಮುಂದಾಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಕನ್ನಡದ ನಾಟಕ ಸಿನಿಮಾ ಹಾಗೂ ಇನ್ನಿತರ ದೃಶ್ಯ ಮಾಧ್ಯಮ ಪ್ರಕಾರಗಳಲ್ಲಿ ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡ- ಕರಾವಳಿ ಕನ್ನಡ – ಚಾಮರಾಜನಗರ ಭಾಗದ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಜೋಕರ್ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಸಂಸ್ಕೃತ ನಿಶ್ಚಿತ ಕನ್ನಡವನ್ನು ಹೀರೋ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಅನಾವರಣ ಮಾಡುತ್ತಿರುವುದು ಇದಕ್ಕೆ ಸ್ಪಷ್ಟ ನಿದರ್ಶನ. ಯಾವುದೇ ಪ್ರದೇಶದ ಭಾಷೆಗೂ ಸಹ ಭೌಗೋಳಿಕ ಐಡೆಂಟಿಟಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಆ ವಸ್ತು ನಿಷ್ಠ ಐಡೆಂಟಿಟಿಯನ್ನೇ ತಮಗೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ದುರ್ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಭಾಷೆಯ ದುರ್ಬಳಕೆಗೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ಅರ್ಥವಿಲ್ಲದ “ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಕರಣ” ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ.
ದುರಂತವೆಂದರೆ, ಇಂದು ವಚನ-ಕೀರ್ತನೆಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಜಾನಪದ ಗೀತೆಗಳು ಸಹ ಶಾಸ್ತ್ರ ಬದ್ಧ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಒಳಪಟ್ಟು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಭಕ್ತಿ ಭಾವದ ವೈದೀಕರಣ
ಗೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ಬಹುದೊಡ್ಡ ತೊಡಕಾಗಿದೆ. ಈ ಜನಪದ ಗೀತೆಗಳನ್ನು ಜನಪದರು ಹಾಡಿದಾಗ ಇದ್ದ ಲಯ- ಜನರೊಂದಿಗೆ ಅದು ಬೆಸೆದು ಕೊಳ್ಳುವ ಭಾವ ಹಾಗೂ ಅದರ ಜೀವಂತಿಕೆ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತದ ಗಾಯನದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಸೊರಗುತ್ತಿರುವುದಕ್ಕೆ ಜ್ವಲಂತ ನಿದರ್ಶನಗಳಿವೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಜನಪದ ಸಾಹಿತ್ಯದಲ್ಲಿ ಜನರ ಭಾವನೆಗಳಿವೆ. ಆದರೆ ಇದೇ ಜನಪದ ಸಾಹಿತ್ಯ ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಒಳಪಟ್ಟಾಗ ಅಲ್ಲಿ ಸಂಗೀತವೇ ತನ್ನ ಪಾರುಪತ್ಯವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆಯೇ ಹೊರತು ಸಾಹಿತ್ಯದ ಭಾವನೆಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಗೌಣ. ಮುಂದುವರೆದು ಒಡಲಾಳದ ಭಾವನೆಗಳು ಅಲ್ಲಿ ಸೊರಗುತ್ತವೆ .
ಇವತ್ತಿನ ಆಧುನಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಅಬ್ಬರದ ಸಂಗೀತದ ಮುಂದೆ ಜನಪದರು ಜನರಿಗಾಗಿ ಹೇಳಿದ ಅರ್ಥಗರ್ಭಿತ ಪದಗಳನ್ನು ಆಲಿಸುವ ಬದಲು – ಅಬ್ಬರದ ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ ಕುಣಿದು ಮೋಜು ಮಾಡುವ ಹಾಗೆ ಮಾಡುತ್ತಿವೆ. ಇವತ್ತಿನ ಯುವಕ- ಯುವತಿಯರು ಈ ಮಾದರಿಯ ಹಿಂದಿ ಹೆಚ್ಚು ಹೆಚ್ಚು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರು ಅರಿಯಬೇಕಾದ ಮಾತೆಂದರೆ “ಜಾನಪದ ಗೀತೆ ಕೇಳಿ- ಅರಿತು ಜೀವನಕ್ಕೆ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಜೀವನ ಸಾರವೇ ಹೊರತು – ಅದರ ಬದುಕಿನ ಸಾರವನ್ನು ತಿಳಿಯದೆ ಕೇವಲ ಮನೋರಂಜನೆಗಾಗಿಯೇ ಮಾಡಿದ ಸಂಗೀತದ ಅಬ್ಬರದ ತಾಳಕ್ಕೆ ಮನಬದ್ದಂತೆ ಕುಣಿಯುವುದಲ್ಲ ” ಎಂಬುದನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಅರಿಯಬೇಕಾಗಿದೆ. ಲಾವಣಿ, ಗಾದೆ, ಒಗಟು, ಸೋಬಾನ ಪದಗಳು, ಗೀಗಿಪದಗಳು, ತತ್ವಪದಗಳು ಇತ್ಯಾದಿ ಇತ್ಯಾದಿ ಹಿನ್ನೆಲೆ ನೆಲ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಅನಾವರಣಗೊಳಿಸುವ ಪದಗಳು ಇದನ್ನೇ ಹೇಳುವುದು.
ಆರ್ಯರ ಚರಿತ್ರೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಅವರು ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ದಾಟಬಾರದು ಎಂಬುವುದು ಅವರ ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾದ ಧಾರ್ಮಿಕ ನಿಯಮ. ಬಾಬಾಸಾಹೇಬ್ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರು ಇವರ ಈ ಧಾರ್ಮಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ನಿಯಮಗಳ ಕುರಿತು ವಿಸ್ತೃತವಾಗಿ ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ಕಾಲ ಬದಲಾರದಂತೆ ಇವರೇ ತಮ್ಮ ಸ್ವಾರ್ಥದ ಐಡೆಂಟಿಟಿಯ ಬದುಕಿಗಾಗಿ ಅವರ ದೇವರು ವಿಧಿಸಿದ್ದ ಧರ್ಮದ ಕಟ್ಟುಪಾಡುಗಳನ್ನು ಮೀರಿ ಸಮುದ್ರವನ್ನು ದಾಟಿದರು . ಆದರೆ, ಇಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಸಂಪ್ರದಾಯ ಹಾಗೂ ಧರ್ಮದ ರಕ್ಷಣೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಭಾರತದ ಜನಪದರಿಗೆ ” ನೀವೆಲ್ಲರೂ ಈ ನೆಲದ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಹಾಗೂ ಧರ್ಮದ ವಾರಸುದಾರರಾಗಿ ಇಲ್ಲೇ ಇದ್ದು – ಧರ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸುವ ವರಾಗಿ ಕೆಚ್ಚೆದೆಯಿಂದ ಹೋರಾಟವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಂಡು ದೇಶದ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯನ್ನು ಉಳಿಸಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿರುವವರು ಇವರೇ. ಅವರ ಈ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಶತಶತಮಾನಗಳಿಂದಲೂ ಕೇಳಿಕೊಂಡು – ಅನುಸರಿಸಿಕೊಂಡು- ಕಾಲಿನಲ್ಲಿ ತೋರಿಸಿದ್ದನ್ನು ಕೈಯಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು – ಕಣ್ಣಿಗೆ ಒತ್ತಿಕೊಂಡು ಒಂದ ಒಂದಷ್ಟು ಜನ ವರ್ಗ ಇವರ ಧಾರ್ಮಿಕ ಆಜ್ಞೆಯನ್ನು ಚಾಚು ತಪ್ಪದೇ ಪಾಲಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಿಗೆ ಇಂದಿಗೂ ಸಹ ಸಂವಿಧಾನದ ಭಾರತದ ಅರ್ಥವೇ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ.
ಇದರ ವಿರುದ್ಧವೇ ಬಾಬಾಸಾಹೇಬರು ಹೋರಾಡಿದ್ದು – ಬರೆದದ್ದು ಹಾಗೂ ಜೀವಿಸಿದ್ದು ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಪರಿಜ್ಞಾನವೂ ಇಲ್ಲ. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಹಾಗೂ ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಅವರ ಸಂವಿಧಾನ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಷ್ಠವಾಗಿದ್ದರೂ ಸಹ ಅವರು ಮತ್ತು ಅವರು ಬರೆದ ಸಂವಿಧಾನ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆಯ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಿಂದ ಸೋರಗಿ ಭಾರತವು ಸಹ ಶಾಶ್ವತ ರೋಗಗಸ್ತವಾಗಿ ನರಳುತ್ತಿದೆ.
ಇದೇ ಭಾರತದ ಸಾಂಪ್ರದಾಯವಾದಿಗಳ ಬದುಕಿನ ಚರಿತ್ರೆಯ ಚಿತ್ರಣ . ಇದೇ ಭಾರತದ ಕಾಯಕ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ಜನರ ಬದುಕಿನ ಚರಿತ್ರೆಯ ಚಿತ್ರಣ .
ಇದನ್ನೂ ನೋಡಿ: LIVE: ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಸಂವಿಧಾನ ಪರಿಷೆ
