ವಯಸ್ಸಾದವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರಿಗೆ ಪಿಂಚಣಿ ನಿರಾಕರಿಸಲಾಗಿದೆ, ಕೆಲವೇ ಅದೃಷ್ಟವಂತರು ಅದನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇತರರಿಗೂ ಆ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ತರುವುದು ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿದೆ. ವಯಸ್ಸಾದವರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಬೆಂಬಲ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅವರ ಆರ್ಥಿಕ ಬೇಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಅಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸಾಯುವ ಮೊದಲೇ ಅವರನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಾವಿಗೆ ಗುರಿಪಡಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಎಪಿಎಲ್‍/ಬಿಪಿಎಲ್ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಿಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲ ವಯಸ್ಸಾದವರಿಗೂ ಕನಿಷ್ಟ ಮಾಸಿಕ 3000ರೂ, ಬೆಲೆ ಸೂಚ್ಯಂಕ-ಸಂಯೋಜಿತ ಪಿಂಚಣಿ ನಮ್ಮ ಬೇಡಿಕೆಯಾಗಬೇಕು. ಇದು ಹಣಕಾಸಿನ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ ಎಂಬ ಸರ್ಕಾರದ ವಾದವು ಸುಳ್ಳು ಮತ್ತು ಟೊಳ್ಳು ವಾದ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಪ್ರೊ. ಆರ್. ರಾಮ್‌ಕುಮಾರ್.
ಮುಂಬೈಯ ಟಾಟಾ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿಜ್ಞಾನಗಳ ಸಂಸ್ಥೆ (ಟಿಐಎಸ್‍ಎಸ್‍)ಯ ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರದ ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು. ಅವರು ಜೂನ್‍ 2ರಿಂದ 4 ರವರೆಗೆ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಅಖಿಲ ಭಾರತ ವಿಮಾ ಪಿಂಚಣಿದಾರರ ಸಂಘ (ಎಐಐಪಿಎ)ದ 9ನೇ ಸಮ್ಮೇಳವನ್ನು ಉದ್ಘಾಟಿಸುತ್ತ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಅಂಕಿ-ಅಂಶಗಳನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಅವರ ಭಾಷಣದ ಮುಖ್ಯ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಈ ಮುಂದೆ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ.
ಇಂದು ನಾವು ಎರಡು ಅಂಶಗಳ ಕಾಕ್‌ಟೇಲ್ ಅನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ನವ ಉದಾರವಾದ, ಮಾರುಕಟ್ಟೆ ಪ್ರಾಬಲ್ಯ, ಬಂಟ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿ, ಇನ್ನೊಂದು ಕಡೆ ಕೋಮುವಾದ.
ಇಂದಿನ ಭಾರತವು ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಇಂಡಿಯಾದ ಕಾಲಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು ಅಸಮಾನವಾಗಿದೆ. ಭಾರತವು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಡಾಲರ್ ಬಿಲಿಯನೇರ್‌ಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಭಾರತವು ಕಡಿಮೆ ತಲಾವಾರು ಆದಾಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದು, ತಲಾವಾರು ಆದಾಯದಲ್ಲಿ 196 ದೇಶಗಳಲ್ಲಿ 127ನೇ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿದೆ. ನಮ್ಮ ಪ್ರಸ್ತುತ ಸರ್ಕಾರ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ನಾವು 2047ರ ವೇಳೆಗೆ ವಿಕಸಿತ ಭಾರತವಾದರೂ, ನಮ್ಮ ಶ್ರೇಣಿ ಸುಮಾರು 90 ಮಾತ್ರ ಇರುತ್ತದೆ. ಭಾರತವು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಖ್ಯೆಯ ಅತಿ ಬಡ ಜನರನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ, ಇದು ಇಡೀ ವಿಶ್ವದ ಮೂರನೇ ಒಂದು ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ರಂಗರಾಜನ್ ಸಮಿತಿಯ ಪ್ರಕಾರವೂ, 20% ಭಾರತೀಯರು ಅಧಿಕೃತ ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿದ್ದಾರೆ.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: ಕಲ್ಯಾಣ ಕರ್ನಾಟಕ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ 5,000 ಕೋಟಿ ಅನುದಾನ: ಸಿಎಂ ಸಿದ್ದರಾಮಯ್ಯ
ನಮ್ಮ ದೇಶದಲ್ಲಿ ತೀವ್ರ ನಿರುದ್ಯೋಗ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಇದೆ. ನಿರುದ್ಯೋಗ ದತ್ತಾಂಶವು ಕೃಷಿಯಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರ ಸ್ವಯಂ ಉದ್ಯೋಗ ಅಥವಾ ಮನೆಯ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡುವವರನ್ನು ಹೊರತುಪಡಿಸುತ್ತದೆ. ಇದು ಸಂಕಷ್ಟದ ಉದ್ಯೋಗವಾಗಿದ್ದು, ಇದು ಘನತೆಯ ಉದ್ಯೋಗವೂ ಅಲ್ಲ, ಅರ್ಥಪೂರ್ಣವಾಗಿಯೂ ಅಲ್ಲ.
ಕೋವಿಡ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಸಂಪೂರ್ಣ ಕುಸಿತ ಕಂಡುಬಂದಿದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಸರ್ಕಾರಿ ಮೂಲಗಳು ಕೇವಲ 5 ಲಕ್ಷ ಸಾವುಗಳನ್ನು ಹೇಳಿದವು. ಆದರೆ ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕ್ 30 ಲಕ್ಷ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ, ನಂತರ ಸರ್ಕಾರ 20 ಲಕ್ಷಕ್ಕೆ ಪರಿಷ್ಕರಿಸಿದೆ. ಈ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದವರನ್ನು ದೇಶದ್ರೋಹಿಗಳೆಂದು ಕರೆಯಲಾಯಿತು.
ಕೋವಿಡ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಜನರು ಅಪಾರ ತೊಂದರೆ ಅನುಭವಿಸಿದರೆ, ಕಾರ್ಪೊರೇಟ್‌ಗಳು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭ ಗಳಿಸಿದವು. ಅದೇ ರೀತಿ ನೋಟುರದ್ಧತಿ, ಜಿಎಸ್‍ಟಿ ಜನರ ಜೀವನವನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿತು ಮತ್ತು ಮಧ್ಯಮ, ಸಣ್ಣ ಮತ್ತು ಅತಿ ಸಣ್ಣ ಗಾತ್ರದ ದ್ದಿಮೆಗಳನ್ನು ಗಳನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸಿತು, ಇದರಿಂದ ಏಕಸ್ವಾಮ್ಯ ಬಂಡವಳಿಗರು ಅತಿ ಹೆಚ್ಚು ಲಾಭ ಗಳಿಸಿದರು.
ವಿಶ್ವಾದ್ಯಂತ ತೀವ್ರ ಬಲಪಂಥೀಯ ಶಕ್ತಿಗಳ ವಿಪರೀತ ಏರಿಕೆ ಕಂಡುಬರುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ಭಾರತೀಯ ಆಳುವ ವರ್ಗವು ಅದೇ ವಿಭಜಿಸಿ ಆಳುವ ನೀತಿಯನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದೆ, ಜನರು ಒಗ್ಗಟ್ಟಾಗಿ ಹೋರಾಡದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಕಾಲ್ಪನಿಕ ಶತ್ರುಗಳನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತಿದೆ.
ಟ್ರಂಪ್ ಮೆಕ್ಸಿಕೋ ಬಗ್ಗೆ ಹೊಂದಿದ್ದ ನಿಲುವಿನಂತೆಯೇ, ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರವೂ ಅತಿ-ರಾಷ್ಟ್ರವಾದವನ್ನು ಆಶ್ರಯಿಸುತ್ತಿದೆ ಮತ್ತು ಒಂದು ರಾಷ್ಟ್ರ, ಒಂದು ಚುನಾವಣೆ, ಮತ್ತು ಎಲ್ಲವೂ ಒಂದೇ ಎಂಬ ರೀತಿಯ ಭೀತಿಯ ಭಾವವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿದೆ.
ಒಕ್ಕೂಟತತ್ವದ ಮೇಲೆ ಸರಣಿ ದಾಳಿಗಳು, ವೈವಿಧ್ಯತೆಯನ್ನು ನಾಶಪಡಿಸುವುದು, ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಹೊಂದಿದವರನ್ನು ಬಂದೂಕು ತೋರಿಸಿ ಮೌನಗೊಳಿಸುವುದು, ED, CBI, IT ಇಲಾಖೆಯನ್ನು ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯ ಹೊಂದಿದವರ ವಿರುದ್ಧ ಅಸ್ತ್ರವಾಗಿ ಬಳಸುವುದು ಮುಂತಾದವನ್ನು ಮಾಡಲಾಗುತ್ತಿದೆ.
ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಯ ಮಾಧ್ಯಮವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಆಳುವವರಿಗೆ ವಿನೀತವಾಗಿದೆ, ಇದಕ್ಕೆ ಇತ್ತೀಚಿನ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ಆಪರೇಷನ್ ಸಿಂಧೂರ್ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ನಾವು ನೋಡಿದ್ದೇವೆ.
ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಲಕ್ಷಾಂತರ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಗಾರರು ರೂಪಿಸಿರುವ ಭಾರತದ ಕಲ್ಪನೆಯನ್ನು ಪುನಃ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿದೆ.
ವಯಸ್ಸಾದವರಿಗೆ ಸಕ್ರಿಯ, ಆರೋಗ್ಯವಂತ ಮತ್ತು ಘನತೆಯ ಬದುಕು
ಬಹುಪಾಲು ಜನರಿಗೆ ಪಿಂಚಣಿ ನಿರಾಕರಿಸಿರುವಾಗ, ಕೆಲವೇ ಅದೃಷ್ಟವಂತರು ಅದನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇತರರಿಗೂ ಆ ಅದೃಷ್ಟವನ್ನು ತರುವುದು ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯವಾಗಿದೆ.
ಸಮಾಜದ ಪ್ರಗತಿಯಿಂದಾಗಿ, ನಮ್ಮ ಸರಾಸರಿ ಜೀವಿತಾವಧಿ ಹೆಚ್ಚಾಗುತ್ತಿದೆ. 1940 ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ಇದು 40 ವರ್ಷಕ್ಕಿಂತ ಕಡಿಮೆ ಇತ್ತು. ಇಂದು ಇದು 70-72 ವರ್ಷಗಳು, ಕೇರಳದಲ್ಲಿ ಇದು ಈಗ ಸುಮಾರು 80 ವರ್ಷಗಳು. 60+ ವಯಸ್ಸಿನ ಜನರು ಭಾರತೀಯ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ 7 ರಿಂದ ಶೇ. 8 ರಷ್ಟಿದ್ದಾರೆ. ಇದು 2047 ರ ವೇಳೆಗೆ ಶೇ. 20 ಅಥವಾ ಕನಿಷ್ಠ 34 ಕೋಟಿ ಆಗಲಿದೆ.
ಇದರಿಂದಾಗಿ ಮುಂದಿನ ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸವಾಲುಗಳು ಹೆಚ್ಚಾಗಲಿವೆ. ನಾವು ಅದನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಸಿದ್ಧರಿದ್ದೇವೆಯೇ? ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಪ್ರಯೋಜನವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ನಾವು ಸಿದ್ಧರಿದ್ದೇವೆಯೇ? ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಕಾರ್ಮಿಕರ ಕೊರತೆಯನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಕೆನಡಾದಂತಹ ಸಮಸ್ಯೆಯನ್ನು ನಾವು ಎದುರಿಸುತ್ತೇವೆ.
ಇದನ್ನೂ ನೋಡಿ: ಭಾರತದ ರಾಜಕೀಯ ಮತ್ತು ಹಣಕಾಸು ಒಕ್ಕೂಟ ಸವಾಲುಗಳು ಮತ್ತು ಸಾಧ್ಯತೆಗಳು Janashakthi Media
ನಮ್ಮ ಸ್ಥಿತಿ ಇನ್ನಷ್ಟು ಕೆಟ್ಟದಾಗಿರುತ್ತದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಇತರ ದೇಶಗಳು ಶ್ರೀಮಂತರಾಗುವಾಗ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಎದುರಿಸಿದವು, ಆದರೆ ಭಾರತೀಯರು ಬಡತನದಿಂದ ಹೊರಬರದೆ ವೃದ್ಧರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಉತ್ಪಾದನೆ ಮತ್ತು ತೆರಿಗೆಯ ಮೂಲಕ ಈ ಬದಲಾವಣೆಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿನ ಇಳಿಕೆಯನ್ನು ನಾವು ಎದುರಿಸಬೇಕು.
IMF/ವಿಶ್ವ ಬ್ಯಾಂಕ್ ವಯಸ್ಸಾದವರಿಗೆ ಸಕ್ರಿಯ, ಆರೋಗ್ಯವಂತ ಮತ್ತು ಘನತೆಯ ಬದುಕು ಸಿಗಬೇಕು ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತವೆ. ವಯಸ್ಸಾದ ಜನರಿಗೆ ಮೂರು ಅಗತ್ಯಗಳು ಸಿಗುತ್ತಿಲ್ಲ.
ವಯಸ್ಸಾದ ಶೇ. 75ರಷ್ಟು ಜನರು ಅನಾರೋಗ್ಯದಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಶೇ. 65 ಹಣದ ಕೊರತೆಯಿಂದ ವೈದ್ಯಕೀಯ ಚಿಕಿತ್ಸೆಯನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತಿಲ್ಲ, ಶೇ. 68ರಷ್ಟು ಆಹಾರದ ಕೊರತೆಯಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿದ್ದಾರೆ, ಶೇ. 32 ಕಡಿಮೆ ತೂಕವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ, ಶೇ. 40 ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವಮಾನವನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಾರೆ, ಸುಮಾರು 15,000 ರಿಂದ 18,000 ಜನರು
ಪ್ರತಿ ವರ್ಷ ಬೆಂಬಲ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಕೊರತೆಯಿಂದಾಗಿ ಆತ್ಮಹತ್ಯೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ.
ವಯಸ್ಸಾದ ಶೇ. 40ರಷ್ಟು ಜನರು ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿದ್ದಾರೆ. ಶೇ.70ರಷ್ಟು ಜನರ ಆದಾಯ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಇದೆ. ಶೇ. 28ರಷ್ಟು ಜನರು ಯಾವುದೇ ಉಳಿತಾಯವನ್ನು ಹೊಂದಿಲ್ಲ. ಶೇ. 20ರಷ್ಟು ಜನರು ಭಾಗಶಃ ಸಂಪಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಮತ್ತು ಶೇ. 14ರಷ್ಟು ಜನರು ಬದುಕಲು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಇತರರನ್ನು ಅವಲಂಬಿಸಿದ್ದಾರೆ.
ವಯಸ್ಸಾದವರಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಬೆಂಬಲ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲ ಮತ್ತು ಅವರ ಆರ್ಥಿಕ ಬೇಡಿಕೆಗಳನ್ನು ಭಾವನಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಅಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದು ಭಾರತೀಯ ಸಂವಿಧಾನದ 41 ನೇ ವಿಧಿಯನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸುತ್ತದೆ.
ವಯಸ್ಸಾದ ಶೇ. 52ರಷ್ಟು ಮಹಿಳೆಯರು ವಿಧವೆಯರಾಗಿದ್ದು, ಯಾವುದೇ ಆದಾಯ ಅಥವಾ ಉಳಿತಾಯವಿಲ್ಲದೆ, ಅವರಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಗೃಹಿಣಿಯರಾಗಿದ್ದಾರೆ, ಪ್ರಭುತ್ವದ ಬೆಂಬಲವಿಲ್ಲದೆ ಅವರು ಹೇಗೆ ಬದುಕಬಲ್ಲರು?
ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಪಿಂಚಣಿ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ
ಪಿಂಚಣಿಯ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು 19ನೇ ಶತಮಾನದ ಉತ್ತರಾರ್ಧದಲ್ಲಿ ಜರ್ಮನಿಯಲ್ಲಿ ಬಿಸ್ಮಾರ್ಕ್ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು. ಇಂಗ್ಲೆಂಡ್‌ನಲ್ಲಿ, ವಿಲಿಯಂ ಬೆವೆರೇಜ್ ವರದಿಯು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಿದೆ, ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಕೆಳಗಿನವರು/ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಮೇಲಿನವರು ಎಂದು ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ, ತೊಟ್ಟಿಲಿನಿಂದ ಸಮಾಧಿಯ ವರೆಗೆ. ಕೆಲವು ದೇಶಗಳು ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಯ ವೆಚ್ಚಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಒದಗಿಸುತ್ತವೆ.
ಆರೋಗ್ಯ ರಕ್ಷಣೆಯ ಖಾಸಗೀಕರಣವು ಜನರ ಸುಲಿಗೆಯಾಗಿದೆ. ಯುರೋಪಿಯನ್ ಯೂನಿಯನ್ ಮತ್ತು ಜಪಾನ್‌ನ ಹೆಚ್ಚಿನ ದೇಶಗಳು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪಿಂಚಣಿ ನೀಡುತ್ತವೆ.
ಸ್ವೀಡನ್ ತಿಂಗಳಿಗೆ 1.2 ಲಕ್ಷ, ಡೆನ್ಮಾರ್ಕ್ ತಿಂಗಳಿಗೆ 1.1 ಲಕ್ಷ, ಜಪಾನ್ ತಿಂಗಳಿಗೆ 35,000, ಕೆನಡಾ ತಿಂಗಳಿಗೆ 30,000 ಅವರ ಕರೆನ್ಸಿಗಳಲ್ಲಿ ಪಾವತಿಸುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ APL/BPL ಭೇದವಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರು ಶ್ರೀಮಂತರಿಗೆ ತೆರಿಗೆ ವಿಧಿಸಿ ಬಡವರಿಗೆ ಪಾವತಿಸುತ್ತಾರೆ.
ಇದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಗುರುತಿಸುವ ವಿಭಾಗಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾದ ಯೋಜನೆಯಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಪಿಂಚಣಿ ಯೋಜನೆಯಾಗಿದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಇದು ಕಡಿಮೆ ವೆಚ್ಚದಾಯಕವಾಗಿದೆ, ಹೆಚ್ಚು ಪರಿಣಾಮಕಾರಿಯಾಗಿದೆ. ನವ ಉದಾರವಾದದ ಸಿದ್ಧಾಂತವು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಕಲ್ಯಾಣ ಪ್ರಭುತ್ವದ ಕೆಲಸವಲ್ಲ ಎಂದು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತದೆ. ವಯಸ್ಸಾದ ಜನರನ್ನು ಭಾರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಹಿಂದೆ ಇದು ಇದೆ. ಅವರು ಸಾಯುವ ಮೊದಲೇ ಅವರ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಾವಿಗೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡುವ ಒಂದು ವಿಧಾನ ಇದು.
ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಪಿಂಚಣಿ ನಮ್ಮ ಬೇಡಿಕೆ -ಇದು ಕನಿಷ್ಠ ತಿಂಗಳಿಗೆ 3000 ರೂ, ಇರಬೇಕು ಮತ್ತು ಇದನ್ನು ಹಣದುಬ್ಬರಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಹೊಂದಿಸಬೇಕು.
ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತಾ ನೀತಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಸರ್ಕಾರವು ತಿಂಗಳಿಗೆ 200 ರೂ.ಗಳನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ, ಅಂದರೆ ಬಿಪಿಎಲ್ ಹಿರಿಯ ನಾಗರಿಕರಿಗೆ ಕೊಡಮಾಡುವ ಹಣ ಸುಮಾರು ಸೊನ್ನೆಯೇ. ಇದು ಹಣಕಾಸಿನ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಕಾರ್ಯಸಾಧ್ಯವಲ್ಲ ಎಂಬ ಸರ್ಕಾರದ ವಾದವು ಸುಳ್ಳು ಮತ್ತು ಇದು ಟೊಳ್ಳು ವಾದ. ನಮ್ಮ ಬೇಡಿಕೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲು, ವರ್ಷಕ್ಕೆ ಕೇವಲ 4.6 ಲಕ್ಷ ಕೋಟಿ ರೂ. ಅಗತ್ಯವಿದೆ, ಇದು ನಮ್ಮ ಜಿಡಿಪಿಯ ಶೇ. 1.5 ಆಗಿದೆ. ಸಮಸ್ಯೆ ಹಣಕಾಸಿನದಲ್ಲ, ರಾಜಕೀಯ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯ ಕೊರತೆಯದ್ದು ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ.
ಪ್ರೊ. ಪ್ರಭಾತ್ ಪಟ್ನಾಯಕ್ ಮತ್ತು ಪ್ರೊ. ಜಯತಿ ಘೋಷ್ ಅವರು ಶೇ.0.01 ಸೂಪರ್ ಶ್ರೀಮಂತರ ಮೇಲೆ ಶೇ.2 ಸಂಪತ್ತು ತೆರಿಗೆ ಮತ್ತು ಶೇ. 33 ಉತ್ತರಾಧಿಕಾರ ತೆರಿಗೆ ವಿಧಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಸರ್ಕಾರವು ಸುಮಾರು 12 ಲಕ್ಷ ಕೋಟಿ ರೂ.ಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಬಹುದು ಎಂದು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕಿದ್ದಾರೆ. ಮುಂದುವರಿದ ಬಂಡವಾಳಶಾಹಿ ದೇಶಗಳು ಇಂತಹ ತೆರಿಗೆಗಳನ್ನು ವಿಧಿಸಬಹುದಾದರೆ, ಭಾರತದಂತಹ ಬಡ ದೇಶಕ್ಕೆ ಏಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ? (ಕೊರಿಯಾ ಶೇ.55, ಜಪಾನ್ ಶೇ.50, US ಮತ್ತು UK ಶೇ.40 ತೆರಿಗೆ ವಿಧಿಸುತ್ತವೆ).
5 ಕನಿಷ್ಠ ಕ್ರಮಗಳು
ಸರ್ಕಾರವು ಈ ಕೆಳಗಿನ 5 ಕನಿಷ್ಠ ಕ್ರಮಗಳನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಬೇಕು.
* ಗ್ರಾಮೀಣ ಮತ್ತು ನಗರ ಬಡವರಿಗೆ ಕನಿಷ್ಠ 100 ದಿನಗಳ ಕೆಲಸ ಒದಗಿಸುವುದು.
* ಶಿಕ್ಷಣಕ್ಕಾಗಿ GDP ಯ ಕನಿಷ್ಠ ಶೇ.6 ಖರ್ಚು ಮಾಡುವುದು.
* ಆರೋಗ್ಯಕ್ಕಾಗಿ GDP ಯ ಕನಿಷ್ಠ ಶೇ. 4 ರಿಂದ 5 ಖರ್ಚು ಮಾಡುವುದು.
* ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಕನಿಷ್ಠ 3000 ರೂಪಾಯಿಗಳ ಸೂಚ್ಯಂಕ-ಸಂಯೋಜಿತ ಪಿಂಚಣಿ ಒದಗಿಸುವುದು.
* ಎಲ್ಲರಿಗೂ ತಿಂಗಳಿಗೆ 10 ಕೆಜಿ ಅಕ್ಕಿ/ಗೋಧಿ ಒದಗಿಸುವುದು. ಐಎಲ್‍ಒ (ಅಂತರ್ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಶ್ರಮ ಸಂಘಟನೆ) 1952 ರಿಂದಲೂ APL/BPL ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ ಎಲ್ಲಾ ವರ್ಗದ ಜನರಿಗೆ 9 ವಿಧಗಳ ಸಾಮಾಜಿಕ ಭದ್ರತೆಯನ್ನು ಖಚಿತಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದೆ, ಆದರೆ ಭಾರತ ಸರ್ಕಾರ ಇದನ್ನು ಔಪಚಾರಿಕವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ನಿರಾಕರಿಸಿದೆ. ಇಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ನಾವು ಈ ಕೆಳಗಿನವುಗಳಿಗಾಗಿ ಬೇಡಿಕೆ ಇಡಬೇಕು ಮತ್ತು ಹೋರಾಡಬೇಕು:
* ಆಹಾರ ಭದ್ರತಾ ಕಾಯಿದೆ, MNREGA ಮಹಾತ್ಮ ಗಾಂಧಿ ಗ್ರಾಮೀಣ ಉದ್ಯೋಗ ಖಾತರಿ ಕಾಯಿದೆಯಂತೆ ರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ವಯಸ್ಸಾದವರ ಹಕ್ಕುಗಳ ಕಾಯಿದೆ ರೂಪಿಸಬೇಕು.
* ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಸೂಚ್ಯಂಕ-ಸಂಯೋಜಿತ ಪಿಂಚಣಿ APL/BPL ಭೇದವಿಲ್ಲದೆ) ಒಂದು ಹಕ್ಕು ಆಗಬೇಕು.
* ವಯಸ್ಸಾದವರನ್ನು ಘನತೆಯಿಂದ ಬದುಕಲು ಸಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸಲು ಸರ್ಕಾರದಿಂದ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಬೇಕು, ಮಾರುಕಟ್ಟೆ/ಷೇರು ವಿನಿಮಯದ ಮೂಲಕವಲ್ಲ..
* ಎಲ್ಲಾ ವಯಸ್ಸಾದ ಜನರಿಗೆ ಉಚಿತ ಆರೋಗ್ಯ, ಉಪಶಾಮಕ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕ ಆರೈಕೆಯನ್ನು ಖಾತರಿಪಡಿಸುವುದು.
