ಬೆಂಗಳೂರಿನ ವಸಂತ ನಗರದ ದೇವರಾಜ ಅರಸು ಭವನದಲ್ಲಿ ಮೊನ್ನೆ ಜುಲೈ ಎಂಟರಂದು ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸಿದ್ಧರಾಮಯ್ಯ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಸಂವಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ಜರುಗಿತು. ಆಯ್ದ ಸಾಹಿತಿ ಕಲಾವಿದರು ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಸಂವಾದ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದರು. ಅವತ್ತಿನ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ಭಾಗವಹಿಸಲು ನನಗೂ ಆಹ್ವಾನವಿತ್ತು. ಬೆಳಗಿನ ವಿಚಾರ ಸಂಕಿರಣ ಕಳೆದು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಜತೆ ಜನಮನ ಸಂವಾದ ಗೋಷ್ಠಿಗೆ ನಿರೀಕ್ಷೆಯಂತೆ ಸಭಾಂಗಣ ತುಂಬಿ ತುಳುಕಿತ್ತು. ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಅವರಿಗೆ ಇನ್ನೂರಕ್ಕೂ ಅಧಿಕ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು.
ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಸಂಘಟಕರೇ ಆಯ್ದ ಇಪ್ಪತ್ತೈದು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳಿಂದ ನೇರ ಉತ್ತರ. ಸಂಘಟಕರ ಆಯ್ಕೆಯ ಮಾನದಂಡ ಏನಾಗಿತ್ತೆಂದು ನನಗಂತೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಅದೇಕೋ ನನ್ನ ಎರಡು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಆಯ್ಕೆ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗೆ ನಾನು ಕೇಳಿದ ಮುಖ್ಯಪ್ರಶ್ನೆ ಹೀಗಿತ್ತು. ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಐನೂರಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚುಮಂದಿ ತತ್ವಪದಕಾರರು ಬಾಳಿ ಬದುಕಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ರಚಿಸಿದ ತತ್ವಪದಗಳು ವರ್ತಮಾನದ ಸಮಷ್ಟಿ ಬದುಕಿಗೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿವೆ. ಅಂತಹ ತತ್ವಪದಗಳು ಮತ್ತು ಸೂಫಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ಕುರಿತು ಪ್ರಾಧಿಕಾರ ರಚನೆಯಾಗಬೇಕಿದೆ. ಪ್ರಾಧಿಕಾರ ರಚನೆ ಕುರಿತು ನೂತನ ಸರಕಾರದ ನಿಲುವು ಏನು.? ಸಂಘಟಕರು ನನ್ನ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿಗಳ ಗಮನಕ್ಕೆ ತಾರದ ಪ್ರಯುಕ್ತ ಉತ್ತರ ದೊರಕಲಿಲ್ಲ.
ಹಾಗೆ ನೋಡಿದರೆ “ತತ್ವಪದಗಳ ಅಧ್ಯಯನ ಮತ್ತು ಸಂಶೋಧನಾ ಪ್ರಾಧಿಕಾರ ರಚನೆ” ಬೇಡಿಕೆ ಹೊಸದೇನಲ್ಲ. ಇದು ಹತ್ತಾರು ವರ್ಷಗಳಷ್ಟು ಹಳತಾದುದು. ವಚನ ಚಳವಳಿ ಹಾಗೂ ಹರಿದಾಸ ಚಳವಳಿಗಳ ನಂತರ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಮೊಳಗಿದ್ದು ತತ್ವಪದಗಳ ಮಹತ್ವದ ಸಾಮಾಜಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಚಳವಳಿ. ವೈರುಧ್ಯದ ಸಂಗತಿಯೆಂದರೆ ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆಕಾರರು ತತ್ವಪದಗಳ ಅಸ್ಮಿತೆ, ಕಾಲಮಾನವನ್ನು ಗುರುತಿಸದೇ ಹೋದರು. ತತ್ವಪದಗಳನ್ನು ಕಾವ್ಯ ಪ್ರಕಾರದ ಗುಂಪಿಗೆ ಸೇರಿಸಲು ಅವರು ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕಿದಂತಿದೆ. ನಿಸ್ಸಂದೇಹವಾಗಿ ಅದು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ರಾಜಕಾರಣವೇ ಆಗಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯದ ಕತ್ತಲೆಯುಗ ಎಂದು ಕರೆದ ಕಾಲಘಟ್ಟವೇ ತತ್ವಪದಗಳ ಪ್ರಖರ ಅನುಭಾವ ಚಳವಳಿಯ ಯುಗಮಾನವಾಗಿತ್ತು.
ಗಮನಾರ್ಹ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ ವಚನ ವಾಙ್ಮಯಕ್ಕೆ ದೊರಕಿದ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಬೆಂಬಲ ತತ್ವಪದಗಳಿಗೆ ಮತ್ತು ಸೂಫಿ ಸಾಹಿತ್ಯಕ್ಕೆ ದಕ್ಕಲಿಲ್ಲ. ಮಠಗಳು ವಚನಗಳಿಗೆ ತೋರಿದ ಅದಮ್ಯ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ತತ್ವಪದಳಿಗೆ ತೋರಿಸಲಿಲ್ಲ. ಮಠ – ಪೀಠಗಳು ತತ್ವಪದಗಳನ್ನು ಎದೆಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದಿದ್ದರೂ ಪರವಾ ಇಲ್ಲ, ಕೊನೆಯಪಕ್ಷ ಅವುಗಳನ್ನು ತಮ್ಮ ಜೋಳಿಗೆಗೂ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಕೆಲವು ಮಠಗಳು ಮಾತ್ರ ತತ್ವಪದಗಳನ್ನು ಪುಸ್ತಕ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಮುಂದೆ ಬಂದವು. ಅದರಲ್ಲೂ ಕೆಲವು ಪ್ರಗತಿಪರ ಹೆಸರಿನ ಮಠಗಳು ಲಿಂಗಾಯತ – ವೀರಶೈವ ಪುಣ್ಯಪುರುಷರ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿಗೆ ಜೋತು ಬಿದ್ದವು.
ಕಡೆಯಪಕ್ಷ ಅದೇ ಸಮುದಾಯದ ಮಹಿಳೆಯರ ತತ್ವಪದಗಳು, ತತ್ವಪದಕಾರ್ತಿಯರತ್ತ ಅವು ಕಣ್ಣು ಹಾಯಿಸಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಾಯಶಃ ಅವುಗಳ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಮಹಿಳೆಯರು ಪುಣ್ಯಜೀವಿಗಳಾಗದೇ ಪಾಪಿಗಳಾಗಿ ಕಂಡಿರಬಹುದು.? ಒಂದುರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಎಡಗಣ್ಣು – ಕಡೆಗಣ್ಣು ನೋಟಗಳೇ ಈ ತತ್ವಪದಗಳಿಗೆ ಗತಿಯಾದವು. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ ಇದುವರೆಗೆ ಖಾಸಗಿ ವಿದ್ವಾಂಸರು ಸೇರಿದಂತೆ ಸರ್ಕಾರ ಮತ್ತು ಕನ್ನಡ – ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಇಲಾಖೆಯಿಂದ ನಡೆದಿರುವ ಮಹಾ ಘನಂಧಾರಿ ಕೆಲಸಗಳು ಏನೆಂದರೆ : ತತ್ವಪದಗಳನ್ನು ಹೆಚ್ಚು ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಸಂಗ್ರಹಿಸುವ ಮಹಾಕಾರ್ಯ ಮಾಡಿವೆ.
ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಮತ್ತೊಂದು ವಿಷಯ ಎಂದರೆ ತತ್ವಪದಗಳ ಕೆಲವು ಪ್ರಕಟಿತ ಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಸುದೀರ್ಘ ಪ್ರಸ್ತಾವನೆಗಳು. ಹೌದು ಇದು ಆಗಬೇಕಾದ ಮಹತ್ವದ ಕೆಲಸವೇ ಅಂದುಕೊಳ್ಳೋಣ. ಇದರ ಜತೆಯಲ್ಲಿ ತತ್ವಪದಕಾರರ ಕುರಿತು ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಸಣ್ಣಪುಟ್ಟ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಪುಸ್ತಕ ಪ್ರಕಟಣೆ ಕೆಲಸಗಳು ಜರುಗಿವೆ. ಆದರೆ ಆಗಲೇಬೇಕಾದ ತತ್ವಪದಗಳ ಮತ್ತು ಪದಕಾರರ ಕುರಿತು ಗಹನ ಅಧ್ಯಯನ, ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ, ಅವುಗಳ ಋಜುತ್ವದ ಬೇರುಗಳ ಸಂಶೋಧನೆ ಮತ್ತು ಬಹುಬಗೆಯ ಜ್ಞಾನಶಿಸ್ತುಗಳ ಮೂಲಕ ಕಾಣುವ ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ನೆಲೆಯ ಕೆಲಸಗಳು ಆಗೇ ಇಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ತತ್ವಪದಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪ್ರಾಧಿಕಾರ ರಚನೆಯ ಅತ್ಯಗತ್ಯವಿದೆ.
ಇತ್ತೀಚಿನವರೆಗೂ ತತ್ವಪದ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯ ಭಾವಗಳಿಂದಲೇ ಕಾಣಲಾಯಿತು. ಸೂತಕ ಪ್ರತೀಕದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ತಳಕು ಹಾಕಿ ಬಳಕೆ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಾಯಿತು. ಊರಾಚೆಯ ಗುಡಿ – ಗುಂಡಾರ, ಗುಂಪಾ – ಕೊಂಪೆಗಳಲ್ಲಿ ಅಮಾವಾಸ್ಯೆಯ ಕತ್ತಲು, ಸತ್ತವರ ಮನೆಯ ಸಾವಿನ ಸಾನಿಧ್ಯದ ಎದುರು, ಹೆಣದ ಮುಂದೆ ಹಾಡುವ ರಾತ್ರಿ ಸಮಯ ಪಾರುಮಾಡುವ ಪದಗಳಾಗಿ ತತ್ವಪದಗಳು ರೂಢಿಗೆ ಬಂದವು. ತತ್ವಪದಗಳು ಮತ್ತು ತತ್ವಪದಕಾರರನ್ನು ಪ್ರಧಾನ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಧಾರೆಯ ‘ಜ್ಞಾತಿ’ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯ ಚರಿತ್ರೆಕಾರರು ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ. ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಅಧೀನ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ನೋಡಲೂ ಹಿಂಜರಿಕೆ
