ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಮುರ್ಮು ಅವರು ಸಂವಿಧಾನದ 143(1) ನೇ ವಿಧಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ಗೆ 14 ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಕಳೆದ 5 ವಾರಗಳಿಂದ “ಆಪರೇಷನ್ ಸಿಂಧೂರ್” ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತಾ, ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಈ ತೀರ್ಪಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವ ತಂತ್ರವಾಗಿ, ಈ ವಿಧಾನವನ್ನು ಸರ್ಕಾರ ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದೆ. ಅತ್ಯಂತ ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ “ಆಪರೇಷನ್ ಸಿಂಧೂರ್” ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ನಾವು, ಜನರಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಶಾಸಕಾಂಗವು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದ ಕಾನೂನನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ನೇಮಿಸಿದ ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಅಗತ್ಯಗಳಿಗಾಗಿ ಸಹಿ ಮಾಡದೆ, ರಾಜಕೀಯ ಫುಟ್ಬಾಲ್ ಆಡಲು ಮತ್ತು ಅನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ವಿಳಂಬ ಮಾಡಲು ಬಿಡಬಾರದು.
ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ: ಸಿ.ಸಿದ್ದಯ್ಯ
ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಮುರ್ಮು ಅವರು ಸಂವಿಧಾನದ 143(1) ನೇ ವಿಧಿಯ ಆಧಾರದ ಮೇಲೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ಗೆ 14 ಪ್ರಶ್ನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದಾರೆ, ಅವುಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. 14 ಕರಡು ಮಸೂದೆಗಳಿಗೆ ತಮಿಳುನಾಡು ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಅಂಕಿತ ಹಾಕಲು ವಿಳಂಬ ಮಾಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಕರಣಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನೀಡಿದ ತೀರ್ಪಿನ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳ ಮನವಿಯಿಂದ ಕೆಲವರು ಆಶ್ಚರ್ಯಚಕಿತರಾಗಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜಕೀಯ
ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ದುರಹಂಕಾರ
ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನ ತೀರ್ಪಿನ ನಂತರ, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದೊಳಗೆ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಗಂಭೀರ ಮೌನ ಆವರಿಸಿತ್ತು. ಮೊದಲ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಉಪರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಜಗದೀಪ್ ಧನಕರ್ ಅವರಿಂದ ಬಂತು. ಸಂಸತ್ತು ಅಂತಿಮ ಅಧಿಕಾರವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ನ್ಯಾಯಾಂಗವು ತನ್ನದೇ ಆದ ವೇಳಾಪಟ್ಟಿಯನ್ನು (ಮಸೂದೆಗಳಿಗೆ ಸಹಿ ಮಾಡುವ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ) ಹೇರಲು ಅಥವಾ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ಅಧಿಕಾರವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂದು ಧನಕರ್ ಹೇಳಿದರು. ಈ ತೀರ್ಪಿನ ಮೂಲಕ ನೇರವಾಗಿ ಬಾಧಿತರಾದವರು ತಮಿಳುನಾಡು ರಾಜ್ಯಪಾಲ ರವಿಯೇ! ಆದರೆ ಅವರು “ಶಾಂತಿಯ ಮುಖವಾಡ” ದೊಂದಿಗೆ ಈ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ತನಗೆ ಯಾವುದೇ ವಿಷಾದವಿಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ಇದ್ದರು. ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಸ್ಟಾಲಿನ್ ಅವರು ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಹಲವಾರು ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳ ಕುಲಪತಿ ಹುದ್ದೆಯನ್ನು ರಾಜ್ಯಪಾಲರಿಂದ ಕಸಿದುಕೊಂಡಾಗಲೂ, ಏನೂ ಸಂಭವಿಸಿಲ್ಲ ಎಂಬಂತೆ ರವಿ ವರ್ತಿಸಿದರು. ರಾಜಕೀಯ
ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಒಂದು ರೀತಿಯ ಅಹಂಕಾರವನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸಿದರು. ತಮ್ಮ ಕುಲಪತಿ ಹುದ್ದೆಯಿಂದ ವಂಚಿತರಾದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳ ಉಪಕುಲಪತಿಗಳ ಸಭೆಯನ್ನು ಅವರು ತರಾತುರಿಯಲ್ಲಿ ಕರೆದರು. ಆ ಸಭೆಗೆ ಉಪ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಜಗದೀಪ್ ಧನಕರ್ ಅವರನ್ನು ಕರೆಸಿ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಪನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಿ “ಯುದ್ಧದ ಕಹಳೆ” ಮೊಳಗಿಸಿದರು. (ವ್ಯಾಪಕ ಆಹ್ವಾನಗಳು ಮತ್ತು ವಾರಗಳ ತಯಾರಿಯ ಹೊರತಾಗಿಯೂ, ಏಪ್ರಿಲ್ 25ರಂದು ಊಟಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜಭವನ ಆಯೋಜಿಸಿದ್ದ ವಾರ್ಷಿಕ ಉಪ-ಕುಲಪತಿಗಳ ಸಮ್ಮೇಳನದಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯದ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯ ನಾಯಕತ್ವದ ಒಂದು ಭಾಗ ಮಾತ್ರ ಭಾಗವಹಿಸಿತ್ತು. ತಮಿಳುನಾಡಿನ ರಾಜ್ಯ, ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ಖಾಸಗಿ ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳ ಎರಡು ದಿನಗಳ ಸಮ್ಮೇಳನವನ್ನು ಭಾರತದ ಉಪರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಜಗದೀಪ್ ಧನಕರ್ ಉದ್ಘಾಟಿಸಿದರು.) ರಾಜಕೀಯ
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: ಮಾವೋವಾದಿಗಳ ಎನ್ಕೌಂಟರ್: ಸಿಪಿಐ(ಎಂ) ಪೊಲಿಟ್‍ಬ್ಯುರೊ ಖಂಡನೆ
ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ನೀವು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ತೀರ್ಪಿನಿಂದ ಅತೃಪ್ತರಾಗಿದ್ದರೆ, ನೀವು ಪುನರ್ವಿಮರ್ಶೆಗೆ ಅರ್ಜಿ ಸಲ್ಲಿಸುತ್ತೀರಿ. ಏಕೆಂದರೆ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ತೀರ್ಪಿನ ವಿರುದ್ಧ ಮೇಲ್ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸಲು ಅದರ ಮೇಲೆ ಯಾವುದೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯವಿಲ್ಲ. ತನ್ನ ತೀರ್ಪಿನ ಪುನರ್ ಪರಿಶೀಲನೆಯನ್ನು ಕೋರಲು ಮತ್ತೊಂದು ಕಾರ್ಯವಿಧಾನವನ್ನು ಸಹ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ರಚಿಸಿದೆ. ಕೆಲವು ಅಪರೂಪದ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಕ್ಯುರೇಟಿವ್ ಅರ್ಜಿ(curative petition)ಯನ್ನು ಸಲ್ಲಿಸುವ ಆಯ್ಕೆಯೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈ ಕಾರ್ಯವಿಧಾನವನ್ನು ಅನುಸರಿಸಲು, ಸಮರ್ಥನೆಯ ಪ್ರಮಾಣಪತ್ರಗಳನ್ನು ಇಬ್ಬರು ಪ್ರಮುಖ ಹಿರಿಯ ವಕೀಲರಿಂದ ಪಡೆಯಬೇಕು. ಅಲ್ಲೇ ಅವರಿಗೆ ಸಮಸ್ಯೆ ಇದ್ದಿರಬಹುದು. ಅಂತಹ ಹಿರಿಯ ವಕೀಲರು ಲಭ್ಯವಿಲ್ಲದಿರಬಹುದು. ಧನಕರ್ ಅವರ “…ಧ್ವನಿ”ಯನ್ನು ನೋಡುವ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಧಾನವಿದೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಪಿನ ಆಧಾರವನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಹೊಸ ಕಾನೂನು ತರಬಹುದು. ಆದರೆ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಯ ಪ್ರಾಮುಖ್ಯತೆಯ ಕಾರಣದಿಂದಾಗಿ ಇದು ಅನೇಕ ಚರ್ಚೆಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ, ಕಳೆದ 5 ವಾರಗಳಿಂದ “ಆಪರೇಷನ್ ಸಿಂಧೂರ್” ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸುತ್ತಾ, ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಈ ತೀರ್ಪಿನ ಬಗ್ಗೆ ಕನಿಷ್ಠ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವ ತಂತ್ರವಾಗಿ, ವಿವರಣೆ ನೀಡಬೇಕೆಂದು ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳು ನ್ಯಾಯಾಲಯವನ್ನು ಕೇಳುವ ವಿಧಾನವನ್ನು ಅವರು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ರಾಜಕೀಯ
ಕೇರಳದ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿ ಸಂವಿಧಾನದ 74ನೇ ತಿದ್ದುಪಡಿಯ ಪ್ರಕಾರ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳು ಸರ್ಕಾರದ ನಾಮಮಾತ್ರದ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರು ಮಾತ್ರ ಮತ್ತು ಅವರು ಸಚಿವ ಸಂಪುಟದ ಸೂಚನೆಗಳ ಮೇರೆಗೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಿದ ನಂತರವೂ, ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳ ಮೂಲಕ ನ್ಯಾಯಾಲಯವನ್ನು ವಿವರಣೆ ಕೇಳುತ್ತಿರುವವರು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಯಾರು? ಅವರು ಪ್ರಧಾನಿ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ತಾನೆ! ಅನೇಕ ಸಾಂವಿಧಾನಿಕ ಕಾನೂನು ತಜ್ಞರು ಸರ್ಕಾರದ ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಲ್ಲಿ, ಸರ್ಕಾರಿ ಕಾನೂನು ತಜ್ಞರಲ್ಲಿ ಬಹಳ ಮುಖ್ಯರಾದ ಅಟಾರ್ನಿ ಜನರಲ್ ಕೂಡ ಸೇರಿದ್ದಾರೆ. ಅವರು ಸಂವಿಧಾನದ 76(2) ನೇ ವಿಧಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ನೇಮಿಸಲ್ಪಟ್ಟವರು. ಅವರು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳಿಗೆ ಕಾನೂನು ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಲಹೆ ಮತ್ತು ಸೂಚನೆಗಳನ್ನು ನೀಡುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಅವರ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಏಕೆ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿಲ್ಲ.
ತಮಿಳುನಾಡಿನ ಬಗ್ಗೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ತೀರ್ಪು ಬಂದ ನಂತರ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವ ಘಟನೆಗಳನ್ನು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಗಮನಿಸಿದರೆ, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ತೆರೆಮರೆಯಲ್ಲಿ ಮೋಸದ ನಾಟಕವಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ತೋರುತ್ತದೆ. ತಮಿಳುನಾಡು ಪ್ರಕರಣದ ತೀರ್ಪು ಕೇರಳ ಸರ್ಕಾರದ ಪ್ರಕರಣಕ್ಕೂ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಹೇಳುವ ಮೂಲಕ ಖ್ಯಾತ ರಾಜಕೀಯ ನ್ಯಾಯಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ ಕೆ. ಕೆ. ವೇಣುಗೋಪಾಲ್ ಕೇರಳದ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಹಿಂಪಡೆಯಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಾಗ, ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ಆಕ್ಷೇಪಿಸಿತು. ತಮಿಳುನಾಡು ಮತ್ತು ಕೇರಳದ ಪ್ರಕರಣಗಳು ಅದು ಒಂದೇ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ಹೇಳಿದೆ.
ಇದು ನಿಜವಾಗಿದ್ದರೆ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ವಾದಿಸಬಹುದಿತ್ತು; ಅಥವಾ ಅವರು ಕೇರಳದ ಪ್ರಕರಣವನ್ನು ಹೆಚ್ಚುವರಿ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಪೀಠಕ್ಕೆ ವರ್ಗಾಯಿಸಲು ಕೇಳಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವರು ಹಾಗೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಮೋಸದ ಆಟವು ಹಲವು ಅಂಶಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿರುವಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ಈ ವಿಷಯದ ಮೇಲಿನ ಕಾನೂನು ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಕುದಿಯುವ ಹಂತದಲ್ಲಿ ಇರಿಸುವಾಗ, ಅವರು ಕಡಿಮೆ ಹಾನಿಕಾರಕ ಕಾನೂನು ತಂತ್ರವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ, ಅವುಗಳೆಂದರೆ, ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಮೂಲಕ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಿಂದ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಕೇಳುವ ವಿಧಾನ.
ಮೂರು ಸಂಭಾವ್ಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳು
ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯವರಿಂದ ವಿವರಣೆಯನ್ನು ಕೋರುವ ಕಾರ್ಯವಿಧಾನಗಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದಿರುವವರಿಗೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಮೂರು ಸಂಭಾವ್ಯ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳಲ್ಲಿ ಯಾವುದನ್ನಾದರೂ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಬಹುದು ಎಂಬುದು ಚೆನ್ನಾಗಿ ತಿಳಿದಿದೆ. ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ತನ್ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ನೀಡಲು ನಿರಾಕರಿಸಬಹುದು. ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಒಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ನೀಡಿದರೂ, ಅದು ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಯವರನ್ನು (ಅಂದರೆ ಸಚಿವ ಸಂಪುಟ) ನಿಯಂತ್ರಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಅಭಿಪ್ರಾಯವು ಕೇವಲ ಒಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯವಾಗಿಯೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಅದನ್ನು ಜಾರಿಗೊಳಿಸಲು ಯಾರಿಂದಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್ ಸಂವಿಧಾನದ 141 ನೇ ವಿಧಿಯ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಜಾರಿಗೆ ತಂದ ಕಾನೂನುಗಳು ಮಾತ್ರವೇ ಕೆಳ ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ ಎಲ್ಲವೂ ಬದ್ಧವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಅಥವಾ ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಕಹಿಯಾಗುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಇದೆ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಮೂರು ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ, ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಅನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ಕುದಿಯುತ್ತಿರುವಂತೆ ಇರಿಸಬಹುದು.
ಸಂವಿಧಾನ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದ 75 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ, ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ಅಧಿಕಾರ ವ್ಯಾಪ್ತಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಹಲವಾರು ಪ್ರಕರಣಗಳು ದಾಖಲಾಗಿವೆ. 1974 ರ ಶಂಶೇರ್ ಸಿಂಗ್ (ಶಂಶೇರ್ ಸಿಂಗ್ vs. ಪಂಜಾಬ್ ರಾಜ್ಯ) ಪ್ರಕರಣವು ಅತ್ಯಂತ ಮಹತ್ವದ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಪ್ರಕರಣವಾಗಿದೆ. ಈ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿಯೇ ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್, ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಸಚಿವ ಸಂಪುಟದ ಸೂಚನೆಗಳ ಮೇರೆಗೆ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ತಮ್ಮನ್ನು ಬ್ರಿಟನ್ನಿನ ಚಕ್ರವರ್ತಿ ಅಥವಾ ಅಮೆರಿಕದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರೆಂದು ಭಾವಿಸಬಾರದು ಎಂದು ತೀರ್ಪು ನೀಡಿತು. ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಸಚಿವ ಸಂಪುಟದ ಜೊತೆ ಸಮಾಲೋಚಿಸದೆ ಜಿಲ್ಲಾ ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರನ್ನು ವಜಾಗೊಳಿಸುವ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿದರು ಮತ್ತು ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಅಥವಾ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗಿಸುವ ಬದಲು, ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಏಳು ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರ ಪೀಠವು ನೇರವಾಗಿ ತೀರ್ಪಿನ ಮೂಲಕ ಪರಿಹಾರವನ್ನು ಜಾರಿಗೆ ತಂದಿತು. ಮತ್ತು ಈ ಪ್ರಕರಣದಲ್ಲಿಯೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯವು “ಅನುಪಯುಕ್ತ ವಿಳಂಬ ಕ್ರಮಗಳ ಸಿದ್ಧಾಂತ”ವನ್ನು ಎದುರಿಸಿತು.
ಅನುಮೋದಿಸುವ ಹಕ್ಕು ಮಾತ್ರ
ಶಂಶೇರ್ ಸಿಂಗ್ ಪ್ರಕರಣವು ಸಂವಿಧಾನದ 163 ನೇ ವಿಧಿ ಮತ್ತು 200 ಮತ್ತು 201 ನೇ ವಿಧಿಗಳ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ಕಾನೂನುಗಳ ಅನುಮೋದನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ಪಷ್ಟವಾದ ತೀರ್ಪನ್ನು ನೀಡಿತು: ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಒಂದು ಕಾನೂನು ಸರಿಯೋ ತಪ್ಪೋ ಎಂದು ನಿರ್ಣಯಿಸುವವರಲ್ಲ; ಕಾನೂನುಗಳಿಗೆ ಅಂಗೀಕಾರ ನೀಡುವ ಹಕ್ಕನ್ನು ಮಾತ್ರವೇ ಹೊಂದಿರುತ್ತಾರೆ. ಶಾಸಕಾಂಗವು ಒಂದು ಕಾನೂನನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದಾಗ ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಅದನ್ನು ತಮ್ಮ ಆಕ್ಷೇಪಣೆಯೊಂದಿಗೆ ಹಿಂದಿರುಗಿಸಿದರೆ, ಮತ್ತು ಶಾಸಕಾಂಗವು ಅದೇ ಕಾನೂನನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಂಗೀಕರಿಸಿ ರಾಜ್ಯಪಾಲರಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿದರೆ, ಅವರು ಆ ಕಾನೂನನ್ನು ಅನುಮೋದಿಸಬೇಕು. ಅವರಿಗೆ ಬೇರೆ ದಾರಿಯಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಎಷ್ಟು ಸಮಯದೊಳಗೆ ಅನುಮೋದನೆ ನೀಡಬೇಕು? ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಎಷ್ಟು ಸಮಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು?
ಸಹಿ ಮಾಡಲು ಗಡುವು ಏನು?
ನಮ್ಮ ಸಂವಿಧಾನದ ನಿರ್ಮಾತೃಗಳು ಈ ಅವಧಿಯನ್ನು “ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಬೇಗ” ಎಂದು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ, ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ಇದನ್ನು ಅನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ವಿಳಂಬಗೊಳಿಸಲು ಪರವಾನಗಿಯನ್ನಾಗಿ ದುರುಪಯೋಗಪಡಿಸಿಕೊಂಡರೆ ನ್ಯಾಯಾಂಗದ ಮುಂದೆ ಯಾವ ಕಾನೂನು ನೆರವು ಲಭ್ಯವಿದೆ? ಆದ್ದರಿಂದ, ಯಾವುದೇ ಸಮರ್ಥನೆ ಇಲ್ಲದೆ ವಿಳಂಬವಾದ ಮಸೂದೆಗಳಿಗೆ ತಕ್ಷಣವೇ ಅನುಮೋದನೆ ನೀಡಿ ಎಂದು ನ್ಯಾಯಾಲಯಗಳು ಕೇಳುತ್ತಿವೆ. ಆರ್.ಎನ್.ರವಿ ಸಮಸ್ಯೆಯಿಂದ ಉಂಟಾದ ಈ ವಿಳಂಬ ಎರಡು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ “ಅನುಪಯುಕ್ತ ವಿಳಂಬ ಕ್ರಮಗಳ ಸಿದ್ಧಾಂತ”ವನ್ನು ಎದುರಿಸಿತು ಮತ್ತು ಮಸೂದೆಗಳಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಅಂಗೀಕಾರ ಕೊಟ್ಟಿತು.
ಇದನ್ನೂ ನೋಡಿ: ಜಯಂತಿಗಳಿಗೆ ಜಾತಿಮಿತಿ ಬಂದಿರುವ ಕಾಲ ಇದು – ಬರಗೂರು ರಾಮಚಂದ್ರಪ್ಪ Janashakthi Media
“ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಬೇಗ” ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ರಾಷ್ಟ್ರಪತಿಗಳಿಂದ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಿಂದ ವಿವರಣೆ ಕೇಳುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ. ಶ್ರೀಲಂಕಾದ ಸಂವಿಧಾನದ ಪ್ರಕಾರ, ಅಲ್ಲಿ ಕಾನೂನು ಜಾರಿಗೆ ತರುವ ಮೊದಲು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನ ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ಪಡೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ನ್ಯಾಯಾಧೀಶರ ಅಭಿಪ್ರಾಯದ ನಂತರ ಕಾನೂನನ್ನು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದರೆ, ಅದರ ವಿರುದ್ಧ ಯಾರೂ ನ್ಯಾಯಾಲಯಕ್ಕೆ ಮೇಲ್ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ರಾಜಕೀಯ
ಆದರೆ ಭಾರತದಲ್ಲಿ, ಯಾವುದೇ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಲ್ಲಿ ಮೊಕದ್ದಮೆ ಹೂಡುವ ಮೂಲಕ ಯಾರಾದರೂ ಯಾವುದೇ ಕಾನೂನನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಬಹುದು. ನ್ಯಾಯಾಲಯದ ಅಭಿಪ್ರಾಯವು ಸರಕಾರಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟಪ್ಪಣೆ ಎಂದು ಕಾಣದಿರುವಾಗ, ಸರ್ಕಾರವು ಈ ಅನಗತ್ಯ ಮತ್ತು ಅತಿರಂಜಿತ ವಿಧಾನವನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವುದು ದುರದೃಷ್ಟಕರ. ಇದು ಕೆಲ ಕಾನೂನು ಪಂಡಿತರ ಜೇಬು ತುಂಬಿಸುವ ಉದ್ದೇಶವಿದೆಯೇ ಎಂಬುದು ಗೊತ್ತಾಗಿಲ್ಲ. ಇದೂ ಅಲ್ಲದೆ, ರಾಷ್ಟ್ರವು ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವ ಈ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ಕ್ರಮಗಳ ಅಗತ್ಯವಿದೆಯೇ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮೂಡುತ್ತದೆ. ರಾಜಕೀಯ
ರಾಜ್ಯಪಾಲರ ಅನಿರ್ಧಿಷ್ಟ ವಿಳಂಬಕ್ಕೆ ಅವಕಾಶ ನೀಡಬಾರದು
1974ರ ಶಂಶೇರ್ ಪ್ರಕರಣದಿಂದ 2015ರ ತಮಿಳುನಾಡು ಪ್ರಕರಣದವರೆಗೆ ಹಲವಾರು ಪ್ರಕರಣಗಳಲ್ಲಿ ಇಂತಹ ವಿಷಯಗಳು ಚರ್ಚೆಯಾಗಿವೆ. ತೀರ್ಪುಗಳನ್ನು ಸಹ ನೀಡಲಾಗಿದೆ. ಈಗ ಈ ಕುರಿತು ಸುಪ್ರೀಂ ಕೋರ್ಟ್‌ನಲ್ಲಿ ವಿವರಣೆ ಕೇಳುವುದು ಅನಗತ್ಯ. ನ್ಯಾಯಾಲಯವು ಹಾಗೆ ಒಂದು ಅಭಿಪ್ರಾಯವನ್ನು ನೀಡಿದರೂ, ರಾಜ್ಯಗಳು ಅದನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಭರವಸೆ ಇಲ್ಲ. “ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟು ಬೇಗ” ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ಕಾಲಾವಕಾಶವಿದ್ದರೆ, ನಾವು ಸಂವಿಧಾನದ 200ನೇ ವಿಧಿಗೆ ಬಹಳ ಉದಾರವಾದ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರ್ಥ. ರಾಜಕೀಯ
ಅತ್ಯಂತ ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ “ಆಪರೇಷನ್ ಸಿಂಧೂರ್” ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಕಡಿಮೆ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬಹುದಾದ ನಾವು, ಜನರಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾದ ಶಾಸಕಾಂಗವು ಅಂಗೀಕರಿಸಿದ ಕಾನೂನನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರವು ನೇಮಿಸಿದ ರಾಜ್ಯಪಾಲರು ತಮ್ಮ ರಾಜಕೀಯ ಅಗತ್ಯಗಳಿಗಾಗಿ ಸಹಿ ಮಾಡದೆ, ರಾಜಕೀಯ ಫುಟ್ಬಾಲ್ ಆಡಲು ಮತ್ತು ಅನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾಗಿ ವಿಳಂಬ ಮಾಡಲು ಬಿಡಬಾರದು. ಕಾನೂನು ನೆರವು ಸೇವೆಯು ಬಡವರಿಗೆ ಕಾನೂನು ಸೇವೆಗಳನ್ನು ಒದಗಿಸಲು ರಚಿಸಲಾದ ಒಂದು ಸಂಸ್ಥೆಯಾಗಿದೆ. ಅತ್ಯಂತ ಐಷಾರಾಮಿ ಮಹಲುಗಳಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವವರಿಗೆ ನ್ಯಾಯಾಲಯದಿಂದ ಉಚಿತ ವಿವರಣೆ ಪಡೆಯುವುದು ಈ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಉದ್ದೇಶವಲ್ಲ! ಯಾವುದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ, ಅಂತಹ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನವು ಯಾರನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಕೃಪೆ: ಟೈಮ್ಸ್ ಆಫ್ ಇಂಡಿಯಾ
